Naar een cartografie van condities voor werkplekleren in arbeidsorganisaties in Vlaanderen

Met de Lissabonstrategie en de nationale strategieën voor levenslang leren wordt gestreefd naar het verhogen van de deelname aan vorming, training en opleiding en het verhogen van het competentieniveau van de bevolking. Omdat men zich op het terrein bewust is van de beperkingen van formele en non- formele opleidingen en men beseft dat in en door het werken heel wat geleerd wordt, neemt de belangstelling voor het leren op en nabij de werkplek ook bij beleidsmakers toe. Wanneer het dan op het meten en monitoren van de deelname aan het levenslang leren aankomt, blijkt men evenwel voornamelijk op cijfers inzake de deelname aan formele opleidingsinitiatieven terug te vallen. Eén verklaring voor deze eenzijdigheid is dat de deelname aan de informele leerpraktijken veel minder te vatten is in cijfers dan deelname aan formele leeractiviteiten die te beschrijven zijn met variabelen zoals aantal programma’s, cursusomvang, aantallen deelnemers, inschrijvingsgelden en andere uitgaven, enz. Met een recent besluit in het Staatsblad, op voorstel van de NAR en de CRB, zou in de toekomst ook aandacht worden besteed aan de non- formele opleidingen in de privé-sector. Maar voor het beleid van overheden en arbeidsorganisaties en de monitoring van alle leeractiviteiten blijft de vraag hoe werkplekleren in het werk en de werkomgeving meetbaar kan worden gemaakt. Het onderzoek naar een cartografie van het werkplekleren geeft een aanzet om deze vraag aan te pakken.