De strijd om de standaardnorm

Een van de grote verrassingen van de voorbije halve eeuw is dat het voltijds contract van onbepaalde duur veel beter heeft stand gehouden dan velen op het einde van de vorige eeuw hebben gedacht en gevreesd. In deze bijdrage overlopen we de langetermijnevolutie van het gebruik van een reeks flexibele werkvormen: deeltijdwerk, tijdelijk werk, uitzendwerk, freelance en platformwerk. Het besluit is dat geen van deze vormen er in is geslaagd het standaardcontract wezenlijk te bedreigen. In de postindustriële arbeidsmarkt bestaan intussen diverse vormen van werk, maar de standaardnorm bleef overeind. Ook de standaardarbeidsverhouding tussen werkgever en werknemer (stabiele, genereuze en geïnstitutionaliseerde arbeidsvoorwaarden gericht op wederzijds langetermijnengagement) is veel minder veranderd dan eerder gedacht. Hoe is dit te rijmen met de onmiskenbaar grotere behoefte aan flexibiliteit? We sluiten af met enkele mogelijke verklaringen.