Het Vlaamse arbeidsmarktbeleid als het aan de Vlaming zelf lag

Dit artikel gebruikt resultaten van een survey van zowel een toevalssteekproef (N = 500) als een gemakssteekproef (N = 2919) bij meerderjarige Vlamingen om het draagvlak voor 24 potentiële arbeidsmarkthervormingen na te gaan. Enerzijds tonen de resultaten aan dat er een groot draagvlak is voor (aangemoedigde én verplichte) opleiding en gemeenschapsdienst voor werklozen en voor de jobbonus. Allemaal maatregelen die gepland zijn door de Vlaamse Regering Jambon I. Anderzijds is er een klein draagvlak voor hervormingen die – de nochtans erg gewenste – verhoging van het minimumpensioen naar 1500 euro netto realistisch moeten maken, zoals het uitfaseren van het brugpensioen, het minder afhankelijk maken van pensioenopbouw van gelijkgestelde periodes en het (gedeeltelijk) ontkoppelen van lonen en anciënniteit. Dit maakt duidelijk dat de eindeloopbaandiscussie die de Belgische federale regering De Croo I wil voeren geen evidente opdracht wordt. Voor het geplande opvoeren van de strijd tegen sociale en fiscale fraude is er wel een groot draagvlak. Een enigszins verrassend klein draagvlak is er voor maatregelen die de positie van de vrouw op de arbeidsmarkt beogen te versterken: quota voor vrouwen in raden van bestuur van privébedrijven, meer ouderschapsverlof voor koppels waar de partners dit verlof gelijkmatiger verdelen en een uitbreiding van het geboorteverlof voor vaders van tien naar twintig dagen.